De nymfomane
“Ik wil ook wel zo direct zijn, maar meestal reageer ik secundair. Het eerste wat ik dacht is dat jij er nog beter uitziet dan op de foto. Maar ja, dat nu zeggen …”
Zoveel verleiding in woorden en in looks riepen bij mij echter ook achterdocht op. We kennen elkaar amper. Ik hield een kritische noot voor mijzelf. Ik pakte een hand en leidde haar naar de ingang van het café. Ik opende de deur en geleidde haar met mijn hand op haar rug naar binnen. Die hand liet ik iets zakken en streelde er licht mee over haar billen. Els draaide haar hoofd, keek mij met licht getuite lippen diep in mijn ogen en veranderde haar blik in een speels lachje. Omdat we zo vroeg waren, was het nog rustig in het café. Els ging op de hoge kruk zitten en ik op het smalle hoge bankje. Recht tegenover elkaar zittend konden we elkaar goed aankijken. Allebei hadden we eerst nog zin in koffie. Hoe dit eerste contact zou uitpakken zou het vervolg bepalen. Drank bleken we niet nodig te hebben om snel met elkaar in gesprek te komen. Dat was aan de telefoon al niet nodig.Toen ik mijn koffie op had legde ik mijn handen met de binnenkant naar boven op de tafel, aan beide kanten van kop en schotel. Els zag de uitnodiging en legde haar handen op mijn handen en keek mij diep in de ogen. Man wat een mooie ogen heeft die meid en nu moet je het zeggen ook, dacht ik en vervolgens zei ik het ook echt. Zij vond het lief dat te horen.
“Leuk wat je buiten deed. Meteen mijn hand pakken en mij naar binnen leiden, tussen alle mensen door ruimte makend. Daar houd ik van. En nu met mijn handen in jouw handen voel ik dat het waar is wat je schreef. Jij houdt echt van aanraken, je streelt de hele tijd mijn hand.”
“Zeker weten, al verraste je mij bij de deur. Ik ben zo gewend dat ik de eerste ben met aanraken, dat je mij verraste toen het omgekeerde gebeurde. En dat vind ik echt fijn. Ik wil niet altijd de eerste en enige zijn die het initiatief neemt.”
